മത്സ്യകന്യക

തിരമാലകളെയും മണല്‍പരപ്പിനേയും  തേടി വീണ്ടും അവള്‍ വന്നു. അവളുടെ മഴക്കാറുകള്‍ കൂടെയും. 

വര്‍ഷങ്ങള്‍ കഴിഞ്ഞിട്ടും വറ്റാത്ത സ്നേഹവുമായി വെള്ളം അവളുടെ കാല്‍ വിരല്‍  തുമ്പ് തൊട്ടു വിളിച്ചു. പോരു..  എന്റെ മകളേ, തിരിച്ചു വരൂ,  നിന്‍റെ ഭാരങ്ങള്‍ കരയില്‍ ഉപേക്ഷിച്ച്‌ എന്നില് അലിയൂ. കരയും കാറ്റും നിന്നെ ക്ഷീണിപ്പിച്ചിരിക്കുന്നു. വിശ്രമിക്കു.. വെയിലേറ്റു കരിഞ്ഞു കൊഴിഞ്ഞ നിന്റെ ശലകങ്ങള്‍ വീണ്ടും ജീവിക്കട്ടെ.  ആഴങ്ങള്‍ നിനക്ക് വേണ്ടി കാത്തിരിക്കുന്നു.

വയ്യ അമ്മേ, എനിക്കിവിടെ ജീവിക്കാന്‍ വയ്യ.  ഈ കര എന്നെ വീണ്ടും വീണ്ടും തോല്‍പ്പിക്കുന്നു.  എനിക്ക് തിരിച്ചു വരാനും വയ്യ.  എന്നെ കാത്തിരിക്കുന്ന മൂന്നു ജോടി കണ്ണുകള്‍ എന്നെ കെട്ടിയിട്ടിരിക്കുന്നു.  ഞാന്‍ ഇവിടെ വെറുതെ കുറച്ചു നേരം ഇരുന്നോട്ടെ,  നിന്റെ മടിയില്‍ കിടന്നോട്ടെ. എന്നെ ഒന്ന് ഉറക്കാമോ?