വിളിച്ചിരിക്കുന്നു. വരണം എന്നു നിർബന്ധമായിട്ടു പറഞ്ഞിരിക്കുന്നു.

"ആകെ ഒരാഴ്ചയേ അവധി ഉള്ളു, അതു സമാധാനമായി ഒരിടത്തു കുത്തിയിരുന്നാൽ പോരെ, ഈ കൊച്ചു കുഞ്ഞിനേയും കൊണ്ടു ഇത്രയും ദൂരെ തെരക്കിൽ.. വേണൊ?"

"എന്തു പറ്റിയെടൊ?" ഫോൺ ചോദിക്കുന്നു. ജീവിതം ബാധിച്ചു എന്നു മുറിയാതെ എങ്ങനെ പറയും?

Dear Diary

May 15
Dear Diary,
He is coming. Finally. It has been 3 years, 7 months and 2 days. His email is to the point - "I will be in Atlanta between May 17th and 19th." There is nothing to read in-between. No "how are you" "long time no see" frills. No promises; not even may-bes. Just a one line of fact sitting on my laptop and staring at me. I miss the subtle details - the slightly slanting hand, the spelling mistake wrapped with a mesh, faint scent of ball point pen ink. My first reaction was to raise an eyebrow and say "So?". What would he do then? hmm.! He will probably just stand there narrowing his eyes trying to decode that message. Oh! I expect too much from the world.
May 16
My Dearest Diary,
I just had to buy it. It is red. His color. He sould have been FireMan - red from head to toe - cape, mask and the whole ensamble. Fire in his finger tips.
May 17
Diary,
He hasnt called yet. Obviously,"wait" is still his favorite word. I am an exclamation mark stuck at the bitter end of that word. What if that word was never invented? What if there was no convenient way of saying "go ahead and grow roots"?
May 18
Diary Dearest,
I am enveloped in sounds. Garage doors, lawn movers, basket balls, birds, heartbeats, some thing else. one of these sounds is going to materialize. any minute now.
May 19
Love is a play of hormones. A hallucination, an addiction. A temporary heaven.

എന്റെ കണ്ണൻ

മീറ്റിംഗ്‌ ഇഴഞ്ഞുകൊണ്ടേയിരിക്കുന്നു. ഏന്തൊക്കേയോ അക്ഷരങ്ങളും അപ്പ (പൈ) ച്ചാർട്ടുകളും സ്ക്രീനിൽ വന്നു-നിന്നു-പോയി കൊണ്ടിരിക്കുന്നു. എനിക്കു കേട്ടിട്ടു ചെവി കഴയ്ക്കുന്നു; എന്നിട്ടും അപരനു നാവു കഴയ്ക്കുന്നില്ല! മനസ്സു മുഴുവൻ അവനാണു; ഞാനും അവനും മാത്രമുള്ള സ്വപ്നങ്ങൾ.

സ്വപ്നത്തിൽ, ഉച്ചയൂണു കഴിഞ്ഞു വീടിന്റെ പിൻഭാഗത്തെ വരാന്തയിലെ സൊഫയിൽ ടീപോയിലേക്കു കാലും കയറ്റിവെച്ചു ഇരിക്കുന്നു ഞാൻ. ശരത്ക്കാലത്തിന്റെ ഇളവെയിലും, ചെറിയ കുളിരുള്ള കാറ്റും. പച്ചയിൽ നിന്നും മഞ്ഞയിലേക്കും ചുവപ്പിലേക്കുമുള്ള യാത്രാത്തെരക്കിൽ ഇലകൾ. ലോകം മുഴുവൻ ഉച്ചയുറക്കത്തിൽ. പാലുകുടി കഴിഞ്ഞു തള്ളവിരലും വായിൽ തിരുകി പകുതി ഉറക്കത്തിൽ, എന്റെ മടിയിൽ ഇരുന്നു, നെഞ്ചിലേക്കു ചാരി കിടക്കുന്നു, എന്റെ കണ്ണൻ. അവനെ കണ്ടു മതിവരാതെ അങ്ങനേ നോക്കി പുഞ്ചിരിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുന്നു ഞാൻ.

അതിലും വലിയ സന്തോഷം എന്തുണ്ടു! അതിനു പറ്റാതെ, ഈ നരച്ച മുറിയിലിരുന്നു മുഷിയുന്നതിലും വലിയ സങ്കടം എന്താണു!