ശ്യാമായനം

ശ്യാമയുടെ ദിവസങ്ങൾ തെരക്കു പിടിച്ചവയാണ്.  അവ അങ്ങനെ ആണ് എന്നുള്ളത് ബോധത്തോടെ അല്ലെങ്കിലും  ശ്യാമയുടെ തന്നെ തീരുമാനമാണ്‌.  ഓരോ കാര്യങ്ങളും ചെയ്തു ഫലിപ്പിക്കാന് അവൾക്കൊരു  കഴിവുണ്ട്. ഒരു മണി ഇവിടെ, ഒരു മണി അവിടെയായി ഒരു കൂമ്പാരം കാര്യങ്ങൾ അവളുടെ ദിവസങ്ങളെ സമ്പന്നമാക്കുന്നു. നേരിട്ട് ചോദിച്ചാൽ എനിക്കൊന്നു ഇരുന്നാൽ മതി എന്നേ ശ്യാമ പറയൂ,  പക്ഷേ ഇരുന്നു നോക്കിയിട്ടില്ല. അങ്ങനെയൊരു സമയം കിട്ടിയാൽ ഇരിക്കുന്നതിനു പകരം അവൾ പുതിയൊരു പണി കണ്ടു പിടിച്ചിരിക്കും.  

മിക്കവാറും രാവിലെയുടെ കുഞ്ഞു തുണ്ടുകൾ തനിയേ ഇണങ്ങി ചേരും : അലാറം അടിക്കും, പാചകം നടക്കും, കുട്ടികൾ ചിരിച്ചു കൊണ്ട് എണീക്കും... ഇന്ന് കഷണ കാര്യങ്ങളൊന്നും അങ്ങോട്ട്‌ യോജിച്ചില്ല; അലാറം പണി മുടക്കി,  ദോശകൾ വരിവരിയായി കരിഞ്ഞു,  ചട്ണിയിൽ ഉപ്പു മറന്നു,  ശ്രദ്ധ കാര്യമായി കിട്ടാത്തത് കൊണ്ടാവാം കുട്ടികൾ കരച്ചിലായി. നേരം വൈകി, ഓഫീസിലെ മീറ്റിങ്ങ് വിട്ടു പോയേക്കും എന്ന് സംശയമായി.  ബാക്കി എല്ലാം ഒപ്പിച്ചു എന്നാക്കി കാറിൽ ഓടി കയറി, ഓഫീസിലേക്ക് 40 മിനിറ്റ് ഡ്രൈവ്. 

സൂചി സ്പീഡ് ലിമിറ്റ് കടന്നു പറന്നു. ചില സ്റ്റോപ്പ്‌ സൈൻ അങ്ങനേ വിട്ടു പോയി. മഞ്ഞ സിഗ്നൽ കിട്ടിയതെല്ലാം പാഞ്ഞു കടന്നു.  ഓരോ പ്രാവശ്യം ചുവന്ന സിഗ്നൽ കിട്ടുമ്പോളും ശ്യാമ വാച്ച് നോക്കി കൊണ്ടിരുന്നു.  1 മിനിറ്റ് ഇവിടെ, 3 മിനിറ്റ് അവിടെ.. സമയം കൈപിടിയിൽ നിന്ന് ഊർന്നു പോവുന്നു.  ശ്യാമ സ്റ്റിയരിങ്ങ് വീൽ അമർത്തി  പിടിച്ചു.  

10 മിനിറ്റേ ബാക്കിയുള്ളൂ മീറ്റിംഗ് റൂമിൽ ചെന്ന് കേറാൻ.  ഇനിയൊരു വളവു കൂടി, ഇതാ എത്തി.  അപ്പോളാണ് വായുവിൽ നിന്ന് ഉണ്ടായി വന്നപോലെ ഒരു വാൻ മുമ്പിൽ.  സടൻ ബ്രേക്ക്‌. തെന്നി.  ടയർ കരിഞ്ഞു പുക.  ഹോണടി ബഹളം. ഇടിച്ചില്ല. പക്ഷേ ഇടിച്ചേനെ. വാൻ നിർത്തിയത് കൊണ്ട് രക്ഷപ്പെട്ടു.  വാനിന്റെ ഡ്രൈവർ കതകു ശബ്ദത്തോടെ വലിച്ചടച്ച് ഇറങ്ങി വന്നു. ശ്യാമ പകച്ചിരുന്നു. എന്ത് ചെയ്യണം, എന്ത് പറയണം എന്നറിയില്ല.  വാൻ എവിടെ നിന്ന് വന്നു? താൻ എന്ത് കൊണ്ട് കണ്ടില്ല?  ശ്രദ്ധിച്ചില്ലേ? ഡ്രൈവർ നടന്നടുക്കുന്നു.  

അടുത്ത് വന്നപ്പോൾ ഒരു സ്ത്രീ.  60 -നടുത്ത് പ്രായം. വെള്ളക്കാരി, നര കലർന്ന സ്വർണ്ണ മുടി. മുഖത്ത് ചുളിവുകൾ, ക്ഷീണം.  മുഖം ചുവന്നിരുന്നു എങ്കിലും ശ്യാമയുടെ പകപ്പ് കണ്ടിട്ടാവാം, അവർ അലിഞ്ഞു. "എന്തെങ്ങിലും പറ്റിയോ" എന്നൊക്കെ മാത്രം ചോദിച്ചു.  ശ്യാമക്ക് ഒന്നും പറയാൻ ഉണ്ടായിരുന്നില്ല, 'സോറി' എന്ന് മാത്രം പറഞ്ഞൊപ്പിച്ചു.  അവർ തിരിച്ചു നടക്കാൻ തുടങ്ങി, ഒരു നിമിഷം നിന്നു. പോക്കറ്റിൽ നിന്നും പേഴ്സ് എടുത്ത് അതിൽ നിന്നും മടക്കി വെച്ചിരുന്ന ഒരു കാർഡ്‌ എടുത്തു ശ്യാമയുടെ കൈയിൽ കൊടുത്തു.  മടക്കു വീണിരുന്നു എങ്കിലും വളരെ പഴയത് ആയിരുന്നില്ല ആ കാർഡ്‌.  ഒരു ചരമ ക്കുറിപ്പ്‌, ഒരു കുടുംബം, ഒരു അച്ഛൻ, അമ്മ, ഒരു മാലാഖ കുഞ്ഞ്. 2 വയസ്സ്, നിറയെ സ്വര്ണ നിറമുള്ള മുടി ചുരുളുകൾ, ചിരിക്കുന്ന കണ്ണുകൾ. അമ്മയ്കും കുഞ്ഞിനും അവരുടെ ച്ഛായ.   എങ്ങനെ?അമ്പരപ്പോടെ അവരെ നോക്കുമ്പോൾ,  അവരുടെ കണ്ണ് നിറഞ്ഞിരിക്കുന്നു. "എങ്ങനെ?" അവർ 'കാര്യമില്ല' എന്ന് തലയാട്ടി. ശ്യാമയുടെ കാറിന്റെ  റിയർ വ്യൂ  മിറ-റിൽ തൂങ്ങി കിടന്നിരുന്ന ബേബി ഷൂ ചൂണ്ടി പറഞ്ഞു "ശ്രദ്ധിക്കു."  അവരുടെ സ്വരത്തിൽ അപേക്ഷയും ശാസനയും ഒരുമിച്ച്. എന്നിട്ട് ഉത്തരം ഒന്നും കാക്കാതെ നടന്നു,  വാൻ എടുത്തു കൊണ്ട് പോയി.  

ശ്യാമയും കാർ എടുത്തു.  ഓഫീസിൽ  എത്തിയപ്പോൾ 15 മിനിറ്റ് വൈകിയിരുന്നു.  മീറ്റിങ്ങ് ശ്യാമ ഇല്ലാതെ തന്നെ തുടങ്ങിയിരുന്നു.  കാര്യങ്ങൾ നടന്നു കൊണ്ടിരുന്നു. ശ്യാമയുടെ മനസ്സില് ഓഫീസും മീറ്റിങ്ങും സമയവും ഒന്നും ഇല്ല.  കുഞ്ഞു വാവയുടെ ഷൂ  മാത്രം കണ്ണാടിയിൽ  തൂങ്ങി ആടിക്കൊണ്ടിരുന്നു.